yeni başlangıçlar mı?
Yeni başlangıçlara inanmazdım, off meğer ne başlarmışım!?
Ay amann neye yarar abuk sabuk klişe laflar!! der, nefret ederdim zorla pozitif olmaya yönelten standart laflardan. Tepkisizce ve sessizce tüm nefretimi ve kinimi yedirirdim hep gülmeye yönlendiren aptal pollyannacılığa.
Aslında hala nefret ederim "bu sabah bir umut var içimdeeee" die çalan şarkıdan. Sabahlar umut dolu değildir, sadece hava güzelse, kuşlar cikcikliyorsa, duru bir ışık pencerenizden süzülüyorsa o sabah çok basitçe "güzel" bir sabahtır. Değeri bu şekilde, simplement, bilinebilir. Başına ne gelirse gelsin hayır bilen, canını kim yakarsa yaksın olsun diyen, bir şeyi çok istese de sesini yükseltip de haykırmayan, kendisine ve duygularına sahip çıkmayan pasif kaderciler size de çok tehlikeli görünmüyorlar mı? Bu sebepten, her ne kadar yeni başlangıçların birdenbire gelip çattığına bizzat yaşayarak şahit olsam da, pollyanna mı? asla.. Yalnız, yeni başlangıçlar söz konusu ise mutlaka birşeylerin sonunun gelmiş olması gerekir. Dolayısıyla mantıken, ekstrem bir pozitivism ile ilgisi-alakası olamaz, öyle değil mi? Son demek, bitirmek demek. Silmek demek. Son'un gelmesi için noktayı koyar, virgüllerin taaa nasını - der, bi güzel ani ve yürekten resti çok sağlam çeker - gidersiniz. Karakteriniz sağlam ise psikolojiniz sizi kendinize sahip çıkmaya öyle bir mecbur bırakır ki, kendinizden kaçamazsınız, kendinizi daha fazla kandıramazsınız. Sonra uzaklaşınca, size hiç mi hiç koymayan geçmişiniz ve tüm yaşadıklarınız- ve yüksek ihtimal daha fazlasını kazanmak üzere kaybettikleriniz, sizi şöyle bir gülümsetir. Kendinizi ilkokula ilk defa başlıyormuş gibi hissedersiniz ancaak üniversitede öğrendikleriniz sizinledir bu sefer.. İşte taze başlangıçları, yeni sayfalar açmayı ben böyle tecrübe ettim. Yüreğime zaman içerisinde yüzsüzce binmiş ağırlıkları bi hışımla attım,sanki artık daha özgürüm. Kendimi inanılmaz olumlu, ancak sakin hatta dingin hissediyorum ve biliyorum ki ben artık daha çok kendim gibiyim. Süperim lean.
